Durante anos a memoria, como un fío de Ariadna, andou a turrar de min. Xurdindo en intranscendentes conversas de boa veciñanza, nas lecturas de libros de amigos ou entre saloucos agoniados polo fogar ausente,profundando a sensación de inxustiza que comete un estadoautoproclamado democrático coa cidadanía perseguida por un réxime queconcentrou e expandiu todas as perversións do século pasado.
Agora, co pouso do tempo, refago, reelaboro escritos sobre a criminalpersecución franquista no Val de Miñor esbozados en momentos deintensa actividade memorialista, consciente de que o labor non só nonestá esgotado, senón que a memoria aínda non virou en historia.
