En Fascinio, coma nun movemento dialéctico, a poesía establece primeiro a necesidade doutra linguaxe para logo, nun segundo momento, trazar a ponte cara ao común, cara a ese espazo de emancipación no que se recupera o silenciado. Ao cabo, nun instante derradeiro -o da fascinación-, o poemario consegue debuxar a paisaxe do posible para permitir, con claridade non aparente, aprender non o que as palabras afirman, senón o que son.
-5%
-5%
-5%
-5%
-5%
